door Frans Michielsen
(Een persoonlijke geschiedenis op waarheid berust)
Er is periode geweest dat het minder ging met mij van wege mijn werksituatie. Om die tijd te slechten ging ik wel eens een tuin onderhouden. Op dat adres stond al jaren een boot op een trailer met een oranje zeil er overheen in die loods. Ik had stiekem al eens gekeken in de boot. Ik trof in de boot een deel hooi aan en toen ik mijn hoofd terug trok van de achterzijde (ik wist toen nog niet dat dat de kuip heet) zat ik helemaal onder de spinnenkoppen. Na een half jaar was ik weer op dat adres en nog steeds stond die boot onberoerd in de stalling. Ik kon mij weer niet bedwingen en ben in de boot gekropen. Het was een witte boot met houten opbouw. De boot stond op een zelfgemaakt trailer. Toen ik in de kuip was gaan zitten kon ik helemaal in de boot kijken en ook naar buiten. Ik zag namelijk dat er een gat in de boden zat. Ik zag ook dat er een aluminium mast op de boot lag. Dat was het zo’n beetje.
Na een maand vroeg ik aan de eigenaar van de hal van wie die boot was. Mij werd verteld dat de eigenaar een arts was in Hedel. Na weer een maand heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik aangebeld op het woonadres van de arts . Je kon hem op zijn onbekend telefoonnummer niet privé bereiken namelijk. Aan de deur staande werd er opgemaakt door de dokter zelf. Ik deelde hem mede wie ik was en vroeg hem of de boot te koop was.
Mij werd gezegd dat hij daar over na moest denken. Het was zijn boot uit de verkeringsperiode en daar kleefde tevens ook romantische herinneringen aan; zo werd mij verteld. Tevens kon hij niet verzwijgen dat hij al geruime tijd geleden het idee had de boot te herstellen voor zijn kinderen maar dat het daar al geruime tijd niet van gekomen was. Zo gezegd zo gedaan. Afwachten dus.
Na een half jaar fietste ik vanaf mijn werk in ’s-Hertogenbosch door Hedel richting huis. En wie zag ik daar rijden; juist de dokter eigenaar van de boot.
Ik maande hem op mijn manier te stoppen; dat was voor mij geen moeite zoals jullie weten, en het rechter zijraam van zijn auto werd geopend. Ik vroeg hem:”Heb je al een besluit genomen”. Als antwoord werd gegeven;”Ja wat dacht je van €500,-?” Daar schrok ik wel van want ik vond dat veel voor een boot met een gat in de bodem en enkel een mast. Want dat had ik enkel maar gezien. Er was immers nooit over andere goederen gesproken namelijk. O.K zei ik; ik zal er over nadenken en laat het je wel weten. Terug rijdend op de fiets bedacht ik toch wel dat ik wel heel veel moest doen om de boot drijvende te krijgen en dan vervolgens ook nog gaan varen. Alle nodige zeilen er bij zien te vergaren en een b.b. motor. Ik had namelijk alleen maar vaar ervaring met een roeiboot en een veerpont. Ik heb alles laten bezinken. Dat bezinken heeft ongeveer driekwart jaar geduurd. Ik kwam weer in een werkdip terecht en heb toen een briefje geschreven naar de eigenaar van de Kolibri. In de brief stelde ik het volgende voor. Ik zou de boot herstellen en als tegenprestatie ik hem dan de boot ter beschikking stellen naar behoefte. Tevens was de restauratie een welkome ontspanning en therapie voor mijn herstel. Na drie maanden ontving ik een telefoontje. De dokter vroeg mij om drie dagen later met een aanhanger bij de Looier in Ammerzoden te zijn.
Nu kneep ik even mijn billen bij elkaar want wat was er nu gebeurd. Wordt ik eigenaar van een boot. Het spreekwoord van; heb een boot en werk je dood leerde ik pas toen we eigenaar waren geworden. Ik ben ‘s avonds naar mijn zwager gefietst en hem gevraagd met mij samen een boot gaan beheren maar vooral restaureren. Mijn zwager Rien zei niet meteen ja en zou er een nachtje over slapen. We waren door de tijdsdruk even vergeten dat er dan ook een werkplaatsje zou moeten zijn. Waarom moesten we naar de Looier komen? Waar was ik aan begonnen! Na een dag belde Rien op en zei dat hij wel mee wilde doen. Vanaf dat moment waren we compagnons van een nog niet drijvend object geworden. De derde dag met aanhanger getogen naar de Voorstraat in Ammerzoden. Ook daar was de eigenaar en zei ons mee naar boven te gaan om alle spullen op te halen! Spullen!!! Boven aangekomen moest naar de aanhanger gebracht worden: zeilen 3 stuks, Honda b.b. motor 5.7 pk, anker, olielamp, grondpinnen, landvasten, acculader, benzine tank, benzine kan, waterschep, set lampen, reparatieset zeilen, tasje met diverse roestvrijstalen koppelingen en beugels enz., kussens staalkabels van diverse lengtes, vlag, hoorn, verfbussen, putsemmer, enz., enz. De noodzakelijke goederen om te varen dus. Wanneer we tijd hadden moesten we ook nog even naar zijn huis komen met de aanhanger en een lier. Waarvoor een lier. Al die tijd heeft namelijk in de garage net voor de deur de gietijzeren ballastkiel van 250 kg gelegen. En al die tijd moet je toch denken aan c.a. 17 jaar. Nou heb je dat onhandige gewicht niet zomaar op een aanhanger liggen kan ik je vertellen. Tussentijds overleg gehad met de haleigenaar en we mochten daar restaureren. We hebben er ruim een jaar aan gewerkt om de boot vaarklaar te krijgen. Ook dat gaf complicaties. Er zat namelijk een beste teer laag op de boot. Na een week schuren hebben we ook nog een 5 caravans moeten wassen zeg. Ook wilde we een geavanceerd dek realiseren. Maar we hadden kunststof gekocht dat op geen enkele wijze te lijmen bleek.
Tussentijds had ik een weblog gemaakt waarop ik alles bijhield. Dit weblog heet: http://onsfriendje.punt.nl Er werd een prijsvraag op het weglog gemaakt om de naasten mee te laten denken over een naam. Ons Friendje werd de naam van de boot en het weblog. De namen van Frans en Rien verwerkt in ons nieuw vriendje. Al met al kregen we gelet op het resultaat steeds meer zin in de boot. 31 Mei 2008 werd de boot te water gelaten. Na een vaarseizoen is er, door ons en schoonzoons met vaarervaring, ontzetten genoten.
Eind seizoen moest de boot op de ook gerestaureerde zelfbouwtrailer. Dat ging niet echt goed. Een Steun ging bij het optrekken van de trailer door de boot. Boot vol met water en een hoop ellende. Toch maar opgetrokken en de boot liep weer leeg. Balen dus na een jaar werken weer aan de gang te moeten. 
Terwijl de boot buiten gestald werd men met een zeil overdekt om voorlopig het water buiten te houden zouden we in de winter de boot gaan herstellen. Op 21 november trouwde mijn jongste dochter in het buitenland. Het was die dag niet zo’n best weer in Ammerzoden. Het stormde en hevige windvlagen tergde Ammerzoden. We zijn toen drie dagen in België gebleven om te feesten en gezellig bij elkaar te zijn. Echter toen we thuis kwamen kwam er een telefoontje van de haleigenaar. Dat was geen leuke mededeling bleek later maar goed dat ze op de dag van het onheil niet gebeld hadden want dan was de spontaniteit op het feest verstoord geweest. Wat was er gebeurd? Ja, dat zal ik je zeggen. Op de 21 november 2008 in de namiddag raasde er een windhoos op de Hoge Steeg. Daarbij had de boot met zeil wind gevangen was ondanks de wielblokkade achteruitgereden, gedraaid en omvergevallen. Beide steunen door de boot en de boot was scheef want de luiken sloten niet meer. Totall-loss dus.
Gelukkig ja, ja gelukkig waren we daarvoor verzekerd.
Door ons werden de restanten verkocht (zonder de inmiddels nieuwe b.b. motor). Daarbij gelegd de uitkering van de verzekering en een extra eigen geld konden wij overgaan tot aankoop van; juist Gigi jullie allen bekend.
Ook die willen we te koop gaan aanbieden omdat de dames iets meer comfort willen. Wat het daarna gaat worden? Ook weer goed over nadenken is het advies.
